 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Браканьер
|
|
Штрыхі да адной біяграфіі
|
Жыў паэт. Жыў і гэтак і так –
з мазаля. У раскошу ня пнуўся.
I дажыў да гадоў, калі час
азірнуцца. I ён азірнуўся.
А татулькі-матулькі мае!
Ажно страшна самому паверыць:
як ён мог так бяздарна свой век
змарнаваць, спуставаць, збраканьерыць?
Тое ўсё, чым штодзённа жывуць
і чым цешацца ў сьвеце паэты –
абышло, абмінула яго
як ня вартага радасьцяў гэтых.
За апошніх год трыццаць, бадай,
апантаны грыбнік у маленсгве,
два ці тры ўсяго, можа, разы
пахадзіў-пабадзяўся па лесе.
Сорак год не падвязаваў лыж,
і паўсотні набегла ўжо недзе,
як за вёсламі ў чоўне сядзеў
і як ехаў на веласіпедзе.
Пра аўто нават сьмех гаварыць –
тут ад жарсьці ён поўнасьцю вольны:
хоць страляйце яго – «мерсэдэс»
ён ня зможа адрозьніць ад «вольвы».
Ані разу ў жыцьці не сіляў
на шампур і ня пёк над вугольлем
смакату, у чаканьні якой
дух людскі вар’яцее сягоньня.
А жыцьцё, як цякучы пясок
у той колбе – сьцякала, сьцякала...
З гэткім нуднікам дружбу вадзіць
стала многім сябрам нецікава.
Дзіўны лёсу свайго браканьер!
Недарэка. Ды нават і рэдкі.
У сьвяцілішчы нашых пісьмен –
шмат няцэпкіх. Хай будзе і гэткі.
2006-2007
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
